Een paar dagen geleden stelde Tina de volgende vraag: ‘Ik heb nog wel een vraag! Is je smaak ook veranderd? Eet je dingen die je vroeger helemaal niet aanspraken nu wel of zijn ze lekkerder geworden bijvoorbeeld?’

Goede vragen, Tina!

Qua smaak is er niet veel anders dan voor de operatie. Ik eet geen gekke andere dingen of laat dingen staan omdat ik ze niet meer lust.

Wel is het zo dat ik een aantal dingen niet meer eet. Zo heb ik geen behoefte meer aan chips, koekjes of snoep. Waar ik voor de operatie niet genoeg kon krijgen en zó een zak chips leeg at kan mijn man in alle rust naast me zitten knagen. Snoepjes zijn lekker hoor, maar ik hoef ze niet meer. Als er thuis een zak snoep open is proef ik er misschien eentje, maar meer ook niet.

Naast het feit dat ik er geen behoefte meer aan heb is het natuurlijk wel een enorme stok achter de deur dat ik gewoonweg niet meer tegen te vet of te zoet eten kan. Ik krijg er een dumping van en word letterlijk ziek. Nou, dan laat je die troep wel staan hoor. Geef mij maar een bakje Griekse yoghurt van Optimel (een nieuwe favoriet, haha), daar maak je me gelukkiger mee dan met een gebakje.

Dus om op je vraag terug te komen: nee, ik heb geen gekke andere behoefte qua eten en vind nog steeds dezelfde dingen lekker. De enorme drang naar voedsel is alleen weg en omdat ik al zo weinig kan en mag eten kies ik voor gezond eten. Geen junkfood meer voor mij!

Hoe gaan andere mini-maag-eigenaren daar mee om?

Gisteren begon voor mij zoals veel dagen beginnen. De wekker véél te vroeg, ik met een slaperig hoofd op mijn werk en maar op dat toetsenbord rammen. So far, so good.

Na de lunch kreeg ik wat buikkrampen. Nog niks aan het handje, ik heb wel eens vaker buikpijn, dus dit was niet zo erg. Helaas werd het na vijf minuten steeds erger. En erger. En nog een tandje erger. Na een half uur hield ik het niet meer van de pijn. Gelukkig was mijn man thuis, dus toen ik hem belde stond hij een kwartiertje later met de auto bij mijn werk.

Ik ben geen mietje, maar ik heb nog nooit zoveel pijn gehad. Zelfs vlak na de operatie had ik niet zoveel pijn. Natuurlijk was ik bang, dus ik belde de huisarts. Goed, die had dus een middagje vrij. De vervanger was pas na een uur te bereiken, dus er zat niks anders op dan te wachten. Ik vond mijn pijn namelijk geen spoedgeval. Wat is spoed? Tsja, ik vind het lastig in te schatten hoor.

Met twee paracetamol ging ik opgekruld op de bank liggen. Wonder boven wonder werd ik na een uur zonder pijn wakker. Echt, WAT WAS DIT? Ik heb geen idee. De volgende keer dat ik het heb ga ik wél meteen naar de dokter of het ziekenhuis, want het was te bizar voor woorden.

Dit was de eerste écht vervelende dag die ik heb gehad met mijn mini-maag. Waar het aan lang? Geen idee! Wel hoop ik nooit meer zoveel pijn te hebben als gisteren, haha.

Nu ik al meer dan 50 keer heb gepraat over mijn eigen leven met een mini-maag begin ik toch wel heel erg benieuwd te worden naar de verhalen van andere mensen.

Hoe is het proces voor jou gegaan? Ging je fluitend door de screening of was je, net als ik, op van de zenuwen? Hoe ging je operatie? Heb je complicaties gehad of ging alles van een leien dakje?

Wil jij jouw verhaal aan mij vertellen? Mail me dan op mijngastricbypass@gmail.com.

die ’t ‘m doen!

Jongens, wat was vandaag een fijne dag!

Vanochtend fietste ik 10 km en vanmiddag wandelde ik 5 km. En dat allemaal zonder problemen. Geen rugpijn, niet buiten adem, geen gezweet, geen last van mijn knieën, helemaal niks! Wat is het fijn om na 33 kilo al dit soort verbeteringen te voelen!

Soms moet ik mezelf echt knijpen dat het nu al zo goed gaat met me! Ik zie de toekomst met heel veel vertrouwen tegemoet en ben benieuwd wat het leven me verder allemaal nog zal brengen.

Ik heb er zin in!

Onderstaand artikel las ik op Nu.nl, nadat ik er via Twitter op werd gewezen:

Deze foto maakte ik afgelopen week in de spiegel van de lift op mijn werk. En ja, ik word er blij van. Van buiten word ik namelijk steeds meer de vrouw die ik me van binnen voel.

Na jarenlang worstelen met depressies en andere nare dingen was ik het vorig jaar zat en koos ik voor mezelf. Van binnen ben ik weer gezond. Van binnen ben ik weer die vrolijke vrouw die ik vroeger was. Althans, dat denk ik, haha. Van buiten was ik tot de operatie niet de vrouw die ik me van binnen voelde.

Na een gewichtsverlies van 33 kilo begin ik weer een beetje te lijken op de vrouw die ik wil zijn. Op de vrouw die ik stiekem al lang ben en ben geweest, maar die ik uit het oog ben verloren. Wat is het heerlijk om me weer mezelf te voelen. Om dat trotse gevoel weer te ervaren.

Wat is het heerlijk om te zijn.

Ruim vier maanden na de operatie is het tijd om de balans op te maken.

De statistieken:

• Ik ben 33 kilo afgevallen
• Ik verlies mijn haar als een malle
• Ik heb drie kledingmaten kleiner
• Ik kan veel beter traplopen
• Ik kan langer achter elkaar wandelen zonder last van mijn voeten of rug te krijgen
• Ik heb een schoenmaat kleiner
• Ik ben aldoor moe
• Ik zie er stralender uit

Kortom: er zijn goede kanten en negatieve kanten te benoemen. Het is bizar om voor te stellen dat ik al 33 pakken suiker lichter ben. Dat ik 66 flesjes Spa die ik altijd in mijn tas had minder hoef mee te zeulen. Dat ik al drie kledingmaten kleiner draag.

In de spiegel zie ik steeds meer de vrouw die ik me van binnen voelde. Want ook al was en ben ik veel te zwaar, ik vóel me niet te zwaar. Ik voel me een slanke vrouw van 32. Een vrouw die alles wil, maar niet veel kan. Ik kan nu steeds meer, dus gaat mijn lichaam steeds meer richting de vrouw die ik in mijn hoofd ben. De vrouw die vroeger sportte als een gek, de vrouw die parachute wil springen. Gewoon, een jonge gezonde vrouw.

Het is gek om te beseffen dat ik hoe dan ook nog meer af zal gaan vallen. Dat ik gewoon zeker weet dat ik nóg gezonder zal gaan worden. Waar ik de afgelopen jaren altijd last had van een winterdepressie heb ik dit jaar totaal geen problemen gehad. Mijn daglichtlamp gebruik ik om me op te maken, niet meer als therapie haha.

Langzaamaan komt het normale leven weer terug. Ik vind mijn ritme en ik weet steeds beter waar ik wel en niet tegen kan. Waar ik nog wel heel erg aan moet wennen is het moe zijn. Continu moe. Poeh, dat is irritant zeg! Het is niet dat ik hele dagen slaap, maar meer dat ik gewoon niet echt wakker word. Gapend kom ik de dag door. Nou ja, als dat het enige is?

Vandaag is het precies vier maanden geleden dat ik geopereerd ben. De operatie ondergaan is voor mij de beste keuze ooit geweest. Oké, trouwen met de liefde van mijn leven was stiekem het allerbeste wat me is overkomen, maar mijn nieuwe lichaam staat op een hele goede tweede plaats 🙂

Overmorgen is het precies vier maanden geleden dat ik ben geopereerd. Vier maanden die ontzettend snel voorbij zijn gegaan.
In die vier maanden heb ik ontzettend veel gewonnen. Ik heb meer energie (ook al ben ik moe), ik heb twee/drie kledingmaten kleiner, ik kan beter lopen, ik pas zonder problemen in een vliegtuigstoel en ik voel me gewoon goed.

Een nadeel van het snelle afvallen is haaruitval. Gelukkig heb ik goede genen én een enorme bos krullen, maar irritant is het wel. Elke ochtend haal ik hele bossen uit mijn haar tijdens het aanbrengen van gel. Ik borstel mijn haar nooit (dat is niet goed voor krullen), maar als ik mijn krullen in model breng met mijn handen moet ik voor mijn gevoel hele bossen haar weg gooien.

Gelukkig zie je er nog niks van en is de uitval maar tijdelijk, hoop ik.

Voor de mede-kiwi’s* onder ons: hoe ga jij om met haaruitval? Laat je de boel de boel of slik je bijvoorbeeld extra vitaminen? Let me know!

*Onder de mensen die een gastric bypass hebben ondergaan is de nieuwe maag beter bekend als kiwi. De mini-maag heeft namelijk de grootte van een kiwi. Stiekem vind ik het woord kiwi superirritant, maar ach… 🙂

Afgelopen vrijdag ben ik terug gekomen uit Dublin.

Wat hebben we het heerlijk gehad! Alleen de eerste dag wat regen en de overige dagen volop zon. We hebben elke dag in verschillende parken gezeten, genietend van de warme zonnestralen.

Qua eten was het soms wat behelpen, maar uiteindelijk is het helemaal goed gegaan. Oké, op die ene dumping na het eten van lamsvlees na dan. Ik had daar al eens eerder last van, maar nu weet ik zeker dat ik niet meer tegen lamsvlees kan. Jammer, maar geen man overboord gelukkig.

Waar mijn broer en zus een hoofdgerecht bestelden nam ik een voorgerecht. Zij aten van mij, ik at van hen, iedereen blij. Het enige wat ik wat beter had kunnen plannen was het drinken van water. Tijdens de wandelingen die we maakten was ik zo bezig met de mooie omgeving dat ik gewoon vergat te drinken. Gelukkig heb ik dat inmiddels weer goed gemaakt en drink ik weer volop.

Kortom: op vakantie met een mini-maag is helemaal zo gek nog niet! En ik ben eens niet aangekomen, maar afgevallen tijdens een vakantie, haha 🙂

Voor de eigenaren van een mini-maag: hoe ervaren jullie een vakantie? Moet je extra je best doen of gaat het allemaal vanzelf?