Maandelijks archief: oktober 2014

Bijna twaalf maanden geleden kreeg ik mijn gastric bypass

Bijna twaalf maanden geleden kreeg ik mijn gastric bypass. Halleluja, wat is het afgelopen jaar eigenlijk snel gegaan zeg! Ik sta er versteld van hoe mijn leven al anders is geworden. En het kan alleen maar nóg beter worden!

Ik ben in het afgelopen jaar bijna vijftig kilo afgevallen. Dat is ontzettend veel! Ik wil nog zo’n twintig kilo afvallen, dus ik ben er nog niet, maar ik ben al zó ver gekomen.

gezicht-marije-12mnd zij-marije-12mnd (1)

Toch is het afgelopen jaar niet heel makkelijk geweest. Zo was ik de eerste maanden na de operatie ontzettend moe. Dit ging pas weg toen ik langzamer ging afvallen en ik meer vitamine B ging slikken. Ook heb ik enorme last van haaruitval. Mijn normaal zo volle bos is geslonken tot een mini-bosje. Als toppunt heb ik ook nog eens véél meer krullen dan ik had voor de operatie. Kleine kroes-achtige krullen. Grrr! Deze week maar eens naar de kapper om dat in orde te maken.

Ook heb ik erg moeten wennen aan mijn nieuwe leven. De eerste maanden heb ik letterlijk opnieuw moeten leren eten. Kijken wat ik aan kan, waar ik wel tegen kan en waar ik ziek van word. De producten waar ik misselijk van word heb ik geschrapt en de producten waar ik wel tegen kan eet ik met liefde. Eigenlijk mis ik helemaal niks. De eerste maanden had ik nergens behoefte aan, maar tegenwoordig eet ik wel eens nootjes of een handje chips. Gewoon, omdat het kan. En ik eet er niet teveel van, want dan word ik ziek. Tsja, goede stok achter de deur! Suiker probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Ik voel me beter zonder suiker en ik kan niet tegen te zoete producten. Ik heb nog wel eens een stukje taart proberen te eten, maar dat valt steevast verkeerd. Oké, dan maar geen taart. Ik mis het niet.

Zonder mijn gastric bypass zou ik niet zijn gekomen waar ik nu ben. Zonder de steun van mijn man, mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s en alle lieve mensen die ik ken van de online wereld was het allemaal een héél stuk moeilijker geweest. Daarom wil ik iedereen die me zo ongelooflijk goed heeft weten te steunen bedanken. Jullie betekenen heel veel voor me!

Weer naar de sportschool

Onderstaande tekst publiceerde ik op mijn andere blog. Omdat ik hem hier ook vind passen plaats ik hem nogmaals:

Elke keer is het weer een gigantische drempel waar ik overheen moet. Sporten, ik haat het. En ik vind het eng om in het bijzijn van anderen te sporten. Ik heb het gevoel dat iedereen naar mij kijkt, naar die dikke in dat trainingspak. Naar die dikke met dat hoofd vol zweet. Naar die dikke met die vetribbels.

Jongens, wat een onzekerheden! Ik word er soms echt helemaal niet goed van! Afgelopen maandag opende er een sportschool bij mij om de hoek. Op de eerste verdieping van een nieuw zwembad is een zaal te vinden vol met apparatuur. Daar ben ik vanaf nu zo’n drie keer in de week te vinden. Want ja, ik heb me ingeschreven! Wat heb ik daar lang tegenaan lopen hikken zeg!

Na mijn maagverkleining heb ik nog wel een paar pogingen gedaan tot sporten. Al vrij snel na de operatie ging ik weer een rondje sportschool doen. Cardio en krachttraining deed ik. Totdat ik door het snelle afvallen zó moe was dat ik van voren niet meer wist dat ik van achteren nog leefde. Tot ik de dagen nauwelijks door kwam en ik blij was dat ik op kon staan, naar mijn werk kon gaan en weer thuis kon komen zonder dat ik in slaap viel.

Inmiddels zijn we een aantal maanden verder. Ik ben bijna 50 kilo afgevallen, ik ben niet meer zo belachelijk moe en ik kan me makkelijker bewegen. Geen enkel excuus meer om niet te sporten! Ik wil nog zo’n 25 kilo afvallen, dus ik heb nog een flinke weg te gaan, maar ik ga ervoor. Door naar de sportschool te gaan ben ik er van overtuigd dat ook die laatste 25 kilo er af zullen gaan. Uiteindelijk hoop ik zelfs te kunnen hardlopen, al vraag ik me af of ik dat in verband met mijn slechte knieën ooit zal kunnen.

Heb jij nog tips voor me?

Met een mini-maag naar Amerika

Amerika. Het land van de enorme hoeveelheid te dikke mensen. Het land van de enorme hoeveelheden eten. Het land van de ENORME burgers en het land van de enorme porties.

Amerika, daar was ik een dag of tien. Afgelopen donderdag ben ik thuis gekomen van een heerlijke reis naar San Francisco, Yosemite Park en Highway 1. Het was ge-wel-dig! Amerika is fantastisch, maar ja… wat eet je met je mini-maag in het land der mega-porties?

Van tevoren maakte ik me eigenlijk best wel druk over het eten daar. Alles is zoveel, alles is zo groot, alles is zo vet. Maar gelukkig: in Amerika zijn ook een heleboel mensen op een absurde manier bezig met hun eten. En dan bedoel ik vooral: met niet eten, haha. Of gezond eten. Ik heb dus elke dag heerlijk en gezond gegeten. De meeste dagen deelde ik een maaltijd met mijn man, die geen vlees, maar wel vis eet.

Wat ik briljant vond is dat een maaltijd delen in Amerika héél normaal is. We kregen vaak de maaltijd al op twee borden verdeeld, soms kregen we het eten op één bord en twee borden voor ons erbij. Hartstikke handig!

Eén keer heb ik een salade besteld (waarvan ik meer dan de helft mee nam in een doggy bag voor de volgende dag) en één keer heb ik een hamburger besteld. Daarvan at ik alleen het vlees met een klein beetje tomaat en sla. Tsja, ik had zin in vlees, dus liet best veel liggen.

Als tussendoortje kocht ik vaak proteïnerepen bij de supermarkt. Echt, Amerika is een walhalla voor eiwitrepen! In elke supermarkt rijen en rijen aan repen die ik kon proberen. Zó fijn! Ik had eigenlijk een hele berg repen mee moeten nemen, maar daar heb ik niet meer aan gedacht.

Kortom: met een mini-maag kan je heel goed naar Amerika! Ik heb heerlijk gegeten (zelfs een hotdog, waarvan ik een hapje van het broodje at en voor de rest alleen de worst) en een maaltijd delen ging zelfs veel gemakkelijker dan hier in Nederland. Wat een heerlijkheid.

Wanneer mag ik terug?