Dit is een reactie die ik heel vaak krijg als ik vertel over mijn aanstaande operatie.

Yup, het is heftig. Een drastische keuze. Maar wat is heftiger: een leven lang pijn lijden en verdrietig zijn omdat afvallen niet lukt of een leven lang minder kunnen eten, maar wel een lijf hebben waar ik, als het goed is, geen last meer van heb?

Juist, als je het zo stelt is de keuze makkelijk gemaakt, toch? Nou ja… makkelijk. Jaren en jaren heb ik er over na moeten denken voordat ik de stap durfde te nemen. Voordat ik ervoor durfde uit te komen dat ik hulp nodig heb.

Jaren en jaren heb ik ontkend dat ik last had van mijn overgewicht, terwijl het me toch altijd in de weg heeft gezeten.

Gelukkig zit ik nu goed in mijn vel, hou ik van mezelf en hou ik van de mensen om me heen. Juist dat houden van mezelf heeft me ertoe gezet om de keuze te durven maken. Ik hou teveel van mezelf om te moeten leven met een lichaam waar ik last van heb. Daarom heb ik de keuze gemaakt. Daarom wil ik gezonder worden. Daarom word ik op 7 november geopereerd.

Ik kijk er naar uit.

En als ik dan toch bezig ben met de nadelen van overgewicht, waarom dan niet ook praten over de nadelen van een operatie?

• Het is een heftige ingreep. Een stuk darm wordt uitgeschakeld en je houdt een maagje over ter grootte van een kiwi.
• Je kan nooit meer ‘gezellig’ eten. Ik weet zelf ook niet wat ‘gezellig’ eten is, maar dit hoor ik veel als ik vertel over mijn aanstaande operatie. Yup, ik kan nooit meer teveel eten. En yup, daar is het me nou juist om te doen. Ik wil ook gewoon nooit meer teveel eten.
• En dat teveel eten ga ik afleren, want dat schijnt ontzettend veel pijn te doen na de operatie.
• Door het snelle afvallen zal ik last krijgen van moeheid, haaruitval en een overschot aan vel.
• Ik kan dood gaan tijdens de operatie.
• Ik loop het risico op trombose, een buikvliesontsteking, lekkage etc etc.
• Als ik dorst heb zal ik nooit meer een glas water achterover kunnen tikken zoals ik dat nu kan.
• Ik moet mijn leven lang onder controle blijven bij artsen.
• Ik moet mijn leven lang vitamines slikken.
• Veel patiënten krijgen last van bijvoorbeeld een vitamine B12 tekort. Gek genoeg zijn dit tekorten die ook voor de operatie bij mensen met obesitas worden gezien.

De con’s van overgewicht

Je hebt pro’s en je hebt con’s. Vandaag zet ik de nadelen van mijn overgewicht op een rijtje. Let wel, het gaat er om hoe ik het ervaar, niet hoe een ander het zal ervaren.

• Ik pas eigenlijk niet in een vliegtuigstoel en moet altijd wat ruimte van mijn man afsnoepen.
• In de bus komt er niemand naast me zitten, want ik laat wat te weinig ruimte over (oké, dit is ook heel vaak een voordeel, haha).
• Ik pas niet in kermisattracties, laat staan een achtbaan of wildwaterbaan.
• Ik kan niet langer dan een paar minuten lopen zonder pijn te hebben aan mijn knieën, enkels of rug.
• Zodra ik te lang sta krijg ik gigantisch last van mijn rug. Concerten met staplaatsen zijn daarom eigenlijk niet meer te doen.
• Ik woon vlakbij het strand, maar ik kom er niet vaak doordat wandelen door het mulle zand te zwaar is voor mijn rug, knieën en enkels.
• Ik zweet veel. Teveel.
• Ik heb een slechte doorbloeding in mijn bovenarmen, waardoor ze in de winter áltijd koud zijn.
• Op mijn werk zit ik nooit lekker op de bureaustoel. Eigenlijk zou ik een grotere stoel moeten aanvragen…
• Ik heb opgezwollen voeten van het vocht. Of het nou winter is of zomer, ik heb het altijd. En met stip bovenaan staan mijn voeten als ik een lange vlucht heb gehad. Ze zijn dan mega-groot.
• Ik word wel eens nagekeken, uitgelachen of uitgescholden op straat. Oké, dit gebeurt niet vaak, maar áls het voorkomt weet ik (ondanks mijn anders zo grote mond) niet wat ik moet zeggen en kruip ik het liefst in een hoekje. Of hoek.

Dit zijn voor mij meer dan genoeg redenen om structureel wat aan mijn overgewicht te doen. Klaar ben ik met dat extra vet. Klaar ben ik voor een nieuwe lichaam!