Mijn eerste werkdag na de operatie zit er weer op. Gisteren heb ik vier uurtjes doorgebracht op de alarmcentrale waar ik werk. Wat hartverwarmend was waren de lieve reacties en vragen toen ik de afdeling op kwam lopen. Ik kon duidelijk zien dat er heel veel mensen waren die met me mee geleefd hebben. Dat merkte ik tijdens mijn verblijf thuis al door de bossen bloemen, berichtjes en kaartjes, maar zo in levende lijve voelt het toch extra speciaal.

Qua eten is het ook wel weer even een omschakeling. Mijn ontbijt thuis was te gehaast, dus ik had last van het eten wat haar weg naar mijn maag moest vinden. Iets te snelle hapjes achter elkaar, misschien niet te tijd genomen om goed te kauwen.

Op mijn werk kwam ik er achter dat ik mijn melk was vergeten mee te nemen. Oké, geen ramp, ik had gelukkig nog een bakje yoghurt met wat banaan mee. Dat kon ik tussen de bedrijven door rustig opeten als tussendoortje. Om 12 uur was het voor mij alweer tijd om naar huis te gaan, dus lunchen deed ik thuis.

Poeh, die dag ben ik goed door gekomen. Het was vermoeiend en ik bracht de hele middag door op de bank, maar ik heb het gedaan. Over het eten moet ik nog wel wat beter gaan nadenken. Misschien wat melk, yoghurt en Optimel in de koelkast zetten op mijn werk zodat ik in ieder geval aan mijn eiwitrijke tussendoortjes kom. Crackers kan ik óf in de kantine eten óf ik kan ze zelf mee nemen. Goh, wat een gedoe eigenlijk, zo’n ritme weer vinden. Ach, als dat het enige is… 🙂